بررسی اثربخشی آموزش گروهی به شیوه تحلیل رفتار متقابل بر دلبستگی نوجوانان دختر شهر اصفهان در سال تحصیلی 88-1387

هدف از اجرای این پژوهش بررسی تأثیر آموزش گروهی به شیوه تحلیل رفتار متقابل بر دلبستگی نوجوانان شهر اصفهان بود. این پژوهش به شیوه نیمه تجربی با طرح تحقیقی آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه اجرا گردید. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر مقطع دبیرستان( اول، دوم، سوم) شهر اصفهان در سال تحصیلی88-1387 می باشد. به منظور اجرای طرح پژوهشی، ابتدا از میان مناطق پنج گانه و منطقه جی آموزش و پرورش شهر اصفهان، ناحیه پنج به صورت تصادفی و از میان سایر دبیرستان های دخترانه ناحیه پنج آموزش و پرورش، دو مدرسه به صورت تصادفی انتخاب گردید. از میان مقاطع اول تا سوم دبیرستان های مذکور پس از ارائه فراخوان 32 دانش آموز(16 نفر در گروه آزمایش و 16 نفر در گروه گواه) ثبت نام و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جای گرفتند. پس از انجام نمونه گیری، یک جلسه پیش آزمون برای گروه آزمایشی تشکیل گردید که در طی آن از نوجوانان خواسته شد تا به فرم جمعیت شناختی و نیز پرسشنامه «دلبستگی نوجوانان در روابط دوستانه» پاسخ دهند. به موازات این جلسه پرسشنامه مذکور توسط اعضای گروه گواه نیز تکمیل گردید. دانش آموزان گروه آزمایش به مدت نه جلسه تحت آموزش به شیوه تحلیل رفتار متقابل قرار گرفتند و درپایان دوره آموزشی از دانش آموزان هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزارspss و روش آماری کواریانس انجام پذیرفت. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که: آموزش به شیوه تحلیل رفتار متقابل بر دلبستگی ایمن، دلبستگی ناایمن اجتنابی و ناایمن آشفته نوجوانان در مرحله پس آزمون به صورت معناداری (05/0p<) اثر گذار بوده است. اما بر دلبستگی ناایمن اضطرابی در مرحله پس آزمون تأثیر معناداری نداشته است. به علاوه آموزش شیوه تحلیل رفتار متقابل در مرحله پیگیری بهبودی معناداری (05/0p<) را در میانگین های نمرات سبک دلبستگی ایمن، ناایمن اجتنابی و آشفته به همراه داشته است اما همچنان بر دلبستگی ناایمن اضطرابی بی اثر بوده است. واژگان کلیدی: دلبستگی نوجوانان، رویکرد تحلیل رفتار متقابل، نوجوانی